Πρωτοφανής ανασφάλεια, έκδηλη ανησυχία για τα χειρότερα, απογοήτευση και θυμός είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα που κρύβονται πίσω από τα ποσοστά της πανελλαδικής δημοσκόπησης του «Εθνους της Κυριακής». Τέσσερις μήνες μετά τις βουλευτικές εκλογές βιώνουμε μια πρωτόγνωρη και αιφνιδιαστικά ρευστή πραγματικότητα, που φαίνεται να επηρεάζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε, τις απόψεις και στάσεις μας, το αξιακό μας υπόβαθρο. Επανατοποθετούμεθα συνεχώς στα νέα δεδομένα.

Βρισκόμαστε σε συνεχή διαπραγμάτευση με τον εαυτό μας και το περιβάλλον. Νιώθουμε να βουλιάζουμε γρηγορότερα απ' ό,τι αλλάζουμε. Καχύποπτοι, επιφυλακτικοί και αμήχανοι, αναζητούμε αγωνιωδώς μια ρωγμή ελπίδας. Βαδίζοντας σε μονόδρομο, ψάχνουμε τη λιγότερο ανώδυνη διαφυγή.

Καταλαβαίνουμε την κρισιμότητα της κατάστασης, δεχόμαστε την αναγκαιότητα λήψης επώδυνων μέτρων, κατανοούμε την ανάγκη εθνικής συνεννόησης, μαζεύουμε αποδείξεις, προετοιμαζόμαστε για θυσίες. Θέλουμε να πετύχει η προσπάθεια της χώρας.

Ταυτόχρονα, πιεζόμαστε. Δεν έχουμε πειστεί ότι τα βάρη θα μοιραστούν δίκαια. Ακούμε μέτρα στη σωστή κατεύθυνση και διαπιστώνουμε ότι δεν λαμβάνονται έγκαιρα. Αμφιβάλλουμε για το αν είναι αποτελεσματικά και ακούμε για ακόμη σκληρότερα, αν δεν τα καταφέρουμε. Αναζητούμε εναλλακτικές λύσεις, αλλά δεν βρίσκουμε πειστική καμία αντιπρόταση. Θέλουμε την τιμωρία όσων έφταιξαν που φτάσαμε ως εδώ, αλλά δεν κρίνουμε απαραίτητη την Εξεταστική Επιτροπή αυτή την ήδη βεβαρημένη περίοδο. Μετράμε τους φίλους της Ελλάδας και αισθανόμαστε πιο μόνοι. Οντας μέσα στην ΕΕ, ξαφνικά αισθανόμαστε απέναντι.

Αντιμέτωπη με τα νέα δεδομένα, η ελληνική κοινωνία μετέωρη ψάχνει τον νέο βηματισμό της. Οι φοβίες της την εμφανίζουν πιο ευάλωτη σε ό,τι μέχρι χθες θεωρούσε πολιτικά συντηρητικό ή ακραίο και πιο επιφυλακτική απέναντι σε αυτονόητες ως χθες κοινωνικές αντιδράσεις, στάσεις και συμπεριφορές.

Το «Δεν υπάρχουν περιθώρια για πιο ήπια μέτρα» καταγράφεται για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά ως πλειοψηφική άποψη. Επίσης για πρώτη φορά η κοινωνική ειρήνη μεταξύ κυβέρνησης, συνδικάτων και κοινωνικών φορέων εκλαμβάνεται ως συνώνυμο ενός νέου πατριωτισμού. Η ανησυχία πως οι απεργίες και οι μαζικές κινητοποιήσεις θα λειτουργήσουν ως επιπλέον βαρίδια στο ήδη βυθιζόμενο πλοίο είναι αισθητή. Η απότομη μείωση της δημοτικότητας των ηγετών της αριστεράς σε συνδυασμό με την αισθητή αύξηση της δημοτικότητας του κ. Καρατζαφέρη αποτελούν αξιοπρόσεκτες ενδείξεις για τις μεταβολές που επιφέρει η συγκυρία στο εποικοδόμημα της ελληνικής κοινωνίας.

Το ποια θα είναι τελικά η αντίδραση των αιφνιδιασμένων σήμερα Ελλήνων πολιτών δεν έχει κριθεί ακόμη. Σίγουρα όμως θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο τα πρόσθετα οικονομικά βάρη αποδειχθούν αποτελεσματικά. Και από κάτι ακόμα. Το κατά πόσο θα μπορέσουμε να τα σηκώσουμε.

Για να δείτε το άρθρο στην ιστοσελίδα της εφημερίδας, κάνετε κλικ εδώ.